زندگینامه آلفرد وارنر شیمیدان معدنی برجسته سویسی
آلفرد وارنر اولین کسی است که ساختار صحیح هشت‌وجهی را برای کوردیناسیون فلزات واسطه پیشنهاد داد که در آن فلز به صورت مرکزی و لیگاندها در اطراف فلز قرار می‌گیرند. به همین خاطر نیز جایزه نوبل شیمی سال ۱۹۱۳ را به خود اختصاص داد. وی اولین شیمیدان معدنی بود که این جایزه را دریافت کرد و تا ۷۰ سال تنها شیمیدان معدنی برنده جایزه نوبل باقی ماند.
آلفرد وارنر در سویس تحصیل کرد و از دانشگاه زوریخ در سال ۱۸۹۰ با مدرک دکترا فارغ التحصیل شد؛ سپس به فرانسه رفت تا فوق دکترای خود را در آنجا سپری کند و سرانجام درسال ۱۸۹۲ به سویس بازگشت و در دانشگاه زوریخ مشغول به کار شد. وی در سال ۱۸۹۵ موفق به تدریس در این دانشگاه شد و به عنوان استاد شیمی معدنی شروع به کار کرد.
دکتر آلفرد ورنر در سال ۱۸۹۳ بزرگترین دستاورد علمی خود را به جامعه علمی جهان ارائه کرد. در آن زمان وی یک ساختار هشت‌وجهی را برای کوردیناسیون فلزات واسطه پیشنهاد داد که در آن فلز به صورت مرکزی و لیگاندها در اطراف فلز قرار می‌گرفتند. عناصر واسطه که دکتر وارنر ساختار پیشنهادی خود را در خصوص آنها ارائه کرد همگی خصلت فلزی دارند.
به غیر از عناصری چون روی، کادمیم، جیوه، سایر عناصر واسطه دماهای ذوب و جوش، گرمای نهان تبخیر، چگالی، سختی، انرژی بستگی نسبتا بالایی دارند (در بین آنها تنها جیوه در دمای معمولی مایع است). فلزهای واسطه عموما انعطاف پذیر هستند، قابلیت تغییر شکل دارند، خاصیت چکش خوری، صیقل پذیری، تورق و مفتول شدن آنها خیلی زیاد است.در مقابل ضربه، فشار و کشش، مقاومت دارند البته از این گروه جیوه مایع است و روی کروم خاصیت شکنندگی دارند. مدلی که دکتر آلفرد وارنر پیشنهاد داد در واقع کمک بسیار زیادی به بررسی و تحلیل رفتار بسیاری از عناصر واسطه در جدول تناوبی کرد و باعث شد تا دانشمندان توضیح مناسبی از بسیاری از رفتارهایی که تا آن زمان بصورت راز باقی مانده بود پیدا کنند. برای مثال می‌توان به کلرید هگزامین کبالت با فرمول شیمیایی H18N6Cl3Co اشاره کرد که دانشمندان از طریق مدل دکتر وارنر توانستند توضیح مناسبی برای رفتار شیمیایی آن پیدا کنند.
دکتر آلفرد یکی از بزرگترین شیمیدانان معدنی در قرن ۱۹ و ۲۰ میلادی بود که بسیاری از پیشرفت‌های علمی در خصوص شیمی معدنی مدیون وی است. دکتر آلفرد وارنر در تاریخ ۱۵ نووامبر سال ۱۹۱۹ و در ۵۲ سالگی از دنیا رفت.
