ناصر حجازی در سال ۱۳۲۸ در تهران به دنیا آمد.متاهل ودارای دوفرزند که یکی دخترویکی پسر است.پسرش آتیلا مهندس است وفوتبال بازی میکند ودخترش آتوسا لیسانس زبان انگلیسی دارد .

پدرش متولد تبریز بود و آژانس املاک داشت. وی با ۴ خواهر و یک برادر در خانواده‌ای 8 نفری زندگی می‌کرد.

وی دوره دبستان را در دبستان هخامنش و دوره دبیرستان را در دبیرستان‌های سعادت، سینا، سهند و شرق طی کرد.

در سال ۱۳۵۰ وارد مدرسه عالی ترجمه شد و بعد از ۶ سال به دلیل مسافرت‌های ورزشی موفق شد لیسانس بگیرد.

ناصرخان درسال ۱۳۵۲ ازدواج کرده است ویک همسرمهربان وتحصیلکرده دارد.دراین سی وچندسالی که ازدواج کرده تاحالا با همسر وفرزندانش اختلافی پیدا نکرده واززندگیش راضی است . مثل دیگر بازیکنان فوتبال رااز زمین خاکی شروع کرده وبه طور رسمی درتیم نادر حضور پیدا کرده است(۱ سال) وبعد به تیم محبوبش استقلال(تاج) پیوسته است.
درآغاز والیبال وبسکتبال بازی میکرد ویک بارمعلم ورزشش ازاوخواست تا درون دروازه بایستد(به دلیل عدم حضور دروازه بان تیم)وکاراورا پسندید وازآن به بعدناصرخان به ورزش فوتبال وپست دروازه بانی پرداخت.

خود حجازي گرايشش به فوتبال را اين گونه تعريف مي‌كند: من فوتبال را فقط به صورت تفريحي دنبال مي كردم و رشته اصلي من بسكتبال بود و حتي براي تيم جوانان بسكتبال ايران هم انتخاب شدم و ماجرا از اينجا شروع شد كه روزي با دوستان به تماشاي بازي آموزشگاهي كه تيم مدرسه ما هم در آن شركت داشت رفتيم.

 در همان روز دروازه بان تيم مدرسه ما آسيب ديد مربي تيم مرا صدا زد و گفت ناصر بيا درون دربازه بايست من هم گفتم آقا اصلا من نمي توانم من فقط گاهي فوتبال بازي مي كنم اون هم هافبك تيم نه دروازه باني!!‌ مربي دست بر دار نبود و مي‌گفت تو قد بلند داري و بسكتباليست هم بودي حتما ميتواني چند توپ هوايي رو بگيري.

 خلاصه با اصرار مربي و با ترس و لرز و دلهره رفتم درون دروازه. آن روز براي من يك روز بياد ماندني و خاطره انگيز است. خودم هم باورم نمي شد كه چرا با وجود انكه براي اولين بار درون دروازه ايستاده بودم اينقدر خوب توپ ميگرفتم. بازي كه تمام شد همه تماشاگراني كه براي ديدن مسابقه آماده بودن تشويقم كردند.

دو ماه بعد همراه با تیم کیهان ورزشی که بازیکنانی همچون غلام وفاخواه، مهدی مناجاتی و مجید حلوایی را به خدمت داشت راهی گرگان می‌شود تا برای این تیم بازی کند.

در گرگان در حالی که وی تنها ۱۶ سال داشت تیم آنها نتیجه را ۱-۰ واگذار کرد.

حجازی در دوران بازیگری در باشگاه‌های نادر، تاج، شهباز و استقلال بازی کرد.

تیم نادر اولین باشگاه حجازی بود که با دریافت ۳۰۰ تومان با این تیم قرارداد بست. نادر در آن زمان در دسته دوم باشگاه‌های تهران بازی می‌کرد.

ناصر حجازی سپس دروازه بان باشگاه تاج شد. زمانی که تیم ملی از ترکیه بازگشت مرحوم علی دانایی فرد پیشنهاد بازی در تاج را به حجازی داد و از سویی دیگر مرحوم آقا مدد نیز علاقمند بود که حجازی را به راه آهن ببرد.

حجازی در نهایت با دریافت مبلغ ۶ هزار تومان با تاج قرارداد امضاء کرد و در ماه نیز ۲۵۰ تومان حقوق برایش در نظر گرفته شد.

این انتقال برای ناصر حجازی بسیار خوش یمن بود و حجازی در همان سال اول، قهرمانی در مسابقات فوتبال جام باشگاه‌های آسیا و لیگ فوتبال کشور را با تیم تاج سابق جشن گرفت.

ناصر حجازی با تیم تاج سابق در سال‌های 1345 و 1350 قهرمان تهران و در سال 1353 قهرمان لیگ دوم تخت جمشید شد.

حجازی در سال ۱۳۵۶ به شهباز رفت و یک سال و نیم بازی برای این تیم را تجربه کرد و در سال ۱۳۵۸ به استقلال بازگشت.

در این مرحله او ۷ سال دیگر در استقلال بود و با این تیم دو بار در سال‌های 1362 و 1364، در حالی که کاپیتان استقلال بود، قهرمان مسابقات فوتبال جام باشگاههای تهران شد.

وی تا پایان دوران بازیگری خود به‌جز یک سال و نیم در بین سال‌های ۱۳۵۶ و ۱۳۵۸ که برای تیم شهباز بازی کرد و مدت کوتاهی پس از جام جهانی ۱۹۷۸ که با تیم منچستر یونایتد تمرین می کرد و ۵ بازی برای تیم ذخیره‌های یونایتد انجام داد، در بقیه این مدت توپچی تاج و استقلال تهران بود و با این تیم چندین دوره قهرمانی در لیگ کشور، جام باشگاه‌های تهران، جام حذفی ایران و جام باشگاه‌های آسیا را جشن گرفت.

حجازی در پایان دوران بازیگری خود به بنگلادش رفته و پس از مدت کوتاهی دروازه‌بانی در تیم محمدان، سرمربی این تیم شد و در سال ۱۳۶۹ بازی خداحافظی خود را در همین تیم انجام داد.

حجازی اولین بازی ملی خود را در ۲۲ شهریور ۱۳۴۸ در آنکارا در مقابل تیم ملی پاکستان انجام داد که با نتیجه ۴ بر ۲ به نفع ایران پایان یافت. آخرین بازی او هم در سال ۱۳۵۹ و در بازی ایران- کویت انجام گرفت و بعد از آن به دلیل قانون عجیبی معروف به «قانون ۲۹ ساله‌ها» که حضور دروازه‌بانان بالای ۲۹ سال در تیم ملی را ممنوع می‌کرد از تیم ملی کنار گذاشته شد.

ناصر حجازی در دهه ۱۳۵۰ دروازه‌بان اصلی تیم ملی ایران بود و با این تیم دو بار قهرمان جام ملت‌های آسیا (۱۹۷۲ و ۱۹۷۶) و یک بار قهرمان بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ تهران شد و در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین و المپیک ۱۹۷۲ مونیخ هم شرکت کرد و سهمیه حضور در المپیک ۱۹۷۶ مونترآل و مقام سومی جام ملت‌های آسیا ۱۹۸۰ را هم به‌دست آورد.

اولین تجربه مربیگری حجازی در محمدان بنگلادش بود، نقطه اوج این باشگاه در سال ۱۳۶۷ با پیروزی بر پرسپولیس و صعود به یک‌چهارم‌نهایی جام باشگا‌های آسیا رقم خورد. حجازی در مورد آن مسابقه می‌گوید: «رئیس باشگاه گفت می‌خواهم بیایم رختکن بگویم کمتر گل بخورید آبرویمان نرود! گفتم می‌خواهی بیایی روحیه بچه‌ها را تضعیف کنی؟ لازم نکرده! خودم به رختکن رفتم و گفتم بچه‌ها من پرسپولیس را می‌شناسم اصلا تیم نیست! خلاصه به داخل زمین رفتیم. در نیمه اول با گل کرمانی از ما جلو افتادند. در بین دو نیمه حسابی به بچه ها توپیدم. چشمتان روز بد نبیند با گل بیژن طاهری بازی را مساوی کردیم. بعد از آن گل خیلی فشار آوردیم چون برای صعود نیاز به برد داشتیم. بازی طوری شده بود که فنونی‌زاده کاپیتان پرسپولیس می‌گفت بچه‌ها بزنید زیرش ۱-۱ هم می‌ریم بالا! در دقیقه ۸۸ سانتری شد و مهاجم خارجی و سرعتی ما توپ را از زیر دستان سلطانی وارد دروازه کرد ۲-۱ بردیم! این برد در تاریخ محمدان بنگلادش بی‌سابقه بود. بعد از بازی جشنی گرفتند که باورنکردنی بود. تمام مردم شهر بیرون آمده بودند. در جشن شهردار و وزیر امور خارجه هم حضور داشتند.»او در دوران سرمربیگری موفق شد استقلال را به مقام نایب قهرمانی باشگاه‌های آسیا و قهرمانی در لیگ و جام حذفی ایران برساند. در تیم‌های سپاهان اصفهان، ذوب آهن اصفهان، استقلال رشت، ماشین‌سازی تبریز، استقلال اهواز، ابومسلم خراسان، نساجی قائمشهر نیز به مربیگری پرداخت که موفقیت چندانی نصیب وی نشد. او در سال ۱۳۸۷ پس از انتخاب مجدد علی فتح‌الله‌زاده به سمت مدیرعاملی، مجدداً سرمربی باشگاه استقلال تهران گردید.

برخی از افتخارات ناصر حجازی:

در سمت بازیکن (باشگاهی):

  • قهرمانی جام باشگاه‌های تهران (1347)
  • قهرمانی جام باشگاه‌های تهران (1348)
  • قهرمانی جام حذفی (۱۳۴۸)
  • جام میلز هندوستان (۱۳۴۸)
  • نایب قهرمانی جام باشگاه‌های تهران (1349)
  • نایب قهرمانی جام حذفی (۱۳۴۹)
  • قهرمانی جام باشگاه‌های آسیا (1349)
  • جام میلز هندوستان (۱۳۴۹)
  • قهرمانی جام باشگاه‌های تهران (1350)
  • قهرمانی جام دوستی (۱۳۵۱)
  • نایب قهرمانی جام هندوستان (۱۳۵۱)
  • قهرمانی جام اتحاد (۱۳۵۲)
  • نایب قهرمانی جام تخت جمشید (۱۳۵۲)
  • قهرمانی جام تخت جمشید (۱۳۵۳)
  • قهرمانی جام حذفی کشوری (۱۳۵۶)

در سمت بازیکن (ملی):

  • حضور در بازیهای المپیک مونیخ ۱۹۷۲ (۱۳۵۰)
  • قهرمانی جام ملت های آسیا ۱۹۷۲ (۱۳۵۰)
  • قهرمانی در مسابقات جام ایران (۱۳۵۱)
  • قهرمانی بازیهای آسیایی ۱۹۷۴ (۱۳۵۲)
  • قهرمانی جام ملت های آسیا ۱۹۷۶ (۱۳۵۴)
  • کسب سهمیه حضور در بازیهای المیپیک ۱۹۷۶ (۱۳۵۴)
  • حضور در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین (۱۳۵۶)
  • مقام سومی جام ملت‌های آسیا 1980 (1358)

در سمت مربی:

  • قهرمان لیگ کشور ۱۳۷۶
  • قهرمانی جام پرچم ترکمنستان (۱۳۷۶)
  • نایب قهرمانی لیگ کشور (۱۳۷۷)
  • نایب قهرمانی جام باشگاه های آسیا ۱۳۷۷
  • صعود به جمع ۸ تیم برتر آسیا همراه با تیم محمدان بنگلادش