زندگینامه دیگو آرماندو مارادونا

دیگو خیلی كوچك بود كه در كوچه پس كوچه های ویافیورتیو با توپ چهل تكه اش به این طرف و آن طرف میپرید!او به خاطر فیزیك بدنی اش همیشه با پسر های بزرگ تر از خودش فوتبال بازی میكرد و به واقع از آنها برتر بود!< ?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /?>

تا اینكه توجه سرمربی تیم جوانان آرژانتینیوس جونیورز،فرانسیس كورنخو، را به خود جلب كرد!این مربی به توانایی های دیگو شك نداشت اما مطمئن نبود كه او بتواند با افرادی بزرگ تر از خودش به راحتی كنار بیاید و ابتدا از پذیرفتن او خودداری كرد اما اصرار های دیگو سرانجام نتیجه داد و مربی در مقابل این چپ پای كوچك نرم شد.

ديه گو يکي از بااستعدادترين بازيکنان نسل فوتبال جهان است که در خانواده يي فقير و پرجمعيت به دنيا آمد. فوتبال را در باشگاه آرجنتينوس جونيورز آغاز کرد و ۱۵ساله بود که به تيم اول باشگاه پيوست. در حالي که تنها ۱۷سال داشت به تيم ملي آرژانتين دعوت شد و در برابر مجارستان يک نيمه بازي کرد.
قدرت بازي سازي، پاس هاي بلند و کوتاه ميليمتري، قدرت حفظ توپ و هوش سرشار رهبري تيم در ميانه ميدان، ضربه هاي ناگهاني و حياتي، حفظ تعادل و قدرت پا به توپ عالي و بسياري از خصوصيات ديگر يک فوتباليست طراز اول در مارادونا جمع شده بود و اگر از نظر شخصيتي در حد مطلوبي بود بي ترديد در کنار بزرگان فوتبال دنيا يکي از ده مرد برتر فوتبال جهان نام مي گرفت.
پس از آن که «سزار منوتي» مربي بزرگ تيم ملي آرژانتين ديه گو را به دليل اخلاق و رفتار ناپايدارش و ناپختگي دوران جواني از تيم ملي کنار گذاشت و نام او را براي جام جهاني 78 در ليست تيم نياورد، مارادونا جام جهاني جوانان 79 توکيو را ميدان تاخت و تاز خود قرار داد و تيم ملي کشورش را به مقام قهرماني جهان رساند.
دیگو خیلی سریع فوق ستاره تیم شد و در ۱۳۶ بازی به هیچ وجه طعم شكست را نچشید تا اینكه برای تیم بزرگسالان جونیورز فرا خوانده شد و در ۲۰ اكتبر ۱۹۷۷ در لیگ دسته اول پای به میدان گذاشت و به مصاف ریورپلات رفت و هرچند ۲-۱طعم شكست را چشید اما آن آغازی بود بر دوران طلایی فوتبال او.بعد از آن مورد توجه بوكا جونیورز قرار گرفت و پایش به اروپا گشوده شد وتیمهای بارسلونا،ناپولی و سویا تیم هایی بودند كه شاهد تكنیك بی نظیر و پای چپ جادویی اش بودند.

 باشگاه معروف بوکاجونيورز حاضر شد براي خريد او پول خوبي پرداخت کند. اين بار رکورد او بهتر شد و در 28بازي، 40 گل زد و در سال 1981 با بوکاجونيورز قهرمان آرژانتين شد. کم کم نام جوان با استعداد آرژانتيني بر سر زبان ها افتاد و بارسلون با پرداخت بالاترين مبلغ، او را به ايالت کاتالونيا برد. از سال 1982 تا 1984 بارسلون محل بروز استعدادها و بازي هاي ديه گو بود. هافبک پرتوان آمريکاي جنوبي قهرماني سال 83 اسپانيا را براي بارسلون به ارمغان آورد.
حال تيم ناپل ايتاليا خواهان او بود و مبلغ بسيار بالايي به او پيشنهاد کرد تا در سال ۸۴ به شهر ناپل مهاجرت کند. مارادونا هفت سال در ناپل ماند و در سال ۱۹۹۱که از ايتاليا به آرژانتين برگشت، معروف ترين و محبوب ترين ورزشکار شهر ناپل بود.
او يک تنه ناپل را به دو مقام قهرماني در سال ۱۹۸۷ و ۱۹۹۰ رساند. پس از بازگشت مارادونا به وطنش، تيم ناپل ديگر نتوانست قامت راست کند و حتي به دسته دوم بازي ها سقوط کرد. در سال ۹۱۱۹ مارادونا به اتهام حمل و مصرف مواد مخدر، از ايتاليا اخراج شد و به کشورش بازگشت و از آن سال به طور مرتب باشگاه خود را عوض کرد. معروف ترين باشگاهي که بعد از جام جهاني ۹۴ در آن توپ زد، بوکاجونيورز بود که در سال هاي ۹۶۱۹ و ۹۷۱۹ در آن بازي کرد.
مارادونا چندي نيز مربي راسينگ بود که به دليل عدم موفقيت از کار برکنار شد.
دیگو برای تیم ملی آرژانتین بازی هایی به یاد ماندنی انجام داد و هرچند كه بعد از باتیستوتا با ۳۴ گل زده در ۹۱ بازی به عنوان دومین گلزن آرژانتین شناخته میشود ولی تاثیر او در تیم به حدی بود كه فدراسیون فوتبال آرژانتین پیراهن شماره ۱۰ این تیم را بازنشسته اعلام كرد.(هرچند بعد ها با مخالفت فیفا مجبور به لغو این تصمیم شد).

عشق و علاقه آرژانتینی ها به او از ۱۳ آپریل ۱۹۷۷ آغاز شد.در آن روز مارادونا برای اولین بار پیراهن تیم كشورش را پوشید و در یك بازی دوستانه به مصاف تیمی منتخب از ستارگان لیگ آرژانتین رفت.بازی خوب او باعث شد تا سزار لوییس منوتی نتواند از او چشم پوشی كند و از او برای حضور در مرحله نهایی جام جهانی ۱۹۷۸ دعوت كرد.آرژانتین در آن مسابقات قهرمان شد اما بدون مارادونا و منوتی ترجیح داد تا او را بر روی نیمكت بنشاند!

حضور در جام جهانی هرچند كه به او بازی نرسید اما یك تجربه خوب برای دیگو بود و تابستان همان سال او به همراه تیم جوانان آرژانتین فاتح رقابت های جهانی جوانان در ژاپن شد.دیگو سالها بعد راجع به آن روز گفت”تا آن زمان حضور بر روی چمن برایم فقط حكم یك تفریخ را داشت و به هیچ وجه حس نمیكردم كه در یك مسابقه فوتبال ممكن است به بازیكن تا این حد فشار بیاید.بعد از آن هم هیچگاه آنقدر تحت فشار قرار نگرفتم،البته به جز مواقعی كه دخترم از من خواسته ای دارد!”

اما او مردی پر حاشیه بود و بارها حضور در دادگاه را تجربه كرد.ابتدا به خاطر شلیك كردن به یك خبرنگار با تفنگ بادی و بعد هم به خاطر به ناسزا گرفتن پاپ در یك برنامه تلویزیونی!

در بیرون میدان دشمنان زیادی داشت كه در پایان حریف آنها نشد و دیگو را از پای در آوردند.اما در زمین فوتبال بی رقیب بود. بی دلیل نیست كه میشل پلاتینی اسطوره فوتبال فرانسه راجع به او میگوید”كاری را كه من با توپ فوتبال هم قادر به انجامش نیستم او با یك پرتغال به راحتی انجام میدهد”

در جام جهانی ۱۹۸۲ او نتوانست آن كیفیت همیشگی اش را به نمایش بگذارد.آرژانتین بازی افتتاحیه جام را از بلژیك باخت و بعد از آن مجارستان و السالوادور را از پیش رو برداشت.دیگو دو گل در مقابل مجارستان به ثمر رساند اما نتوانست اینكار را در برابر ایتالیا و برزیل تكرار كند و آرژانتین در مرحله دوم از دور رقابت ها كنار رفت.

اما در مكزیكو ۱۹۸۶ او بسیار خوش درخشید.۵ گل او-یكی به ایتالیا و دو جفت به انگلیس و بلژیك- تیم كارلوس بیلاردو را به فینال رقابت ها رساند و با پیروزی ۳-۲ آرژانتین برابر آلمان غربی قهرمان جهان شد و خود را به عنوان بزرگترین فوتبالیستی كه ناكنون پای به چمن فوتبال گذاشته به جهانیان معرفی كرد.

۴ سال بعد بازی ها در ایتالیا برگزارشد.دیگو ۷ سال را به همراه ناپولی گذرانده بود و با آن تیم دو بار قهرمان باشگاه های ایتالیا و یك بار هم قهرمان جام یوفا شده بود ولی آن تورنمنت برای دیگو شرایط متفاوت تری داشت و او قبل از شروع بازی ها از ناحیه زانو مصدوم شد اما با اتكا به قدرت بدنی اش و علیرغم آن مصدومیت پای به زمین گذاشت و آرژانتین را از سد برزیل،یوگشلاوی و ایتالیا گذراند اما در فینال و در مقابل پنالتی آندریاس برمه كاری از دستش بر نمی آمد و آرژانتین به نایب قهرمانی قناعت كرد.

اما آخرین پرده از حضور مارادونا در جام جهانی،تاریك ترین آنها نیز بود.مسابقات در آمریكا برگزار میشد و مارادونا در دو بازی ابتدایی در مقابل یونان و نیجریه حضور داشت اما كمیته مسابقات اعلام كرد كه آزمایش دوپینگ او مثبت است و او از ادامه همراهی تیم ملی آرژانتین محروم شد.هم تیمی های او هم نتوانستند در غیابش كاری از پیش ببرند و آرژانتین از مرحله دوم فراتر نرفت.

بعد از آن دیگو سالهای سختی را گذراند و در حالی كه گرفتار اعتیاد بود به كوبا رفت تا با كمك دوست صمیمی اش فیدل كاسترو اعتیاد را ترك كند و تا حد زیادی هم در این راه موفق بود.بازی خداحافظی او در ۱۰ نوامبر ۲۰۰۱ با شكوه هرچه تمام تر در استادیوم لا بومبونرا (استادیوم خانگی بوكا جونیورز) برگزار شد و او در قالب تیم ملی آرژانتین به مصاف تیمی متشكل از ستارگان هم دوره اش رفت و بدین ترتیب آرژانتین با پسرك طلایی اش وداع كرد!

 سوابق بازیگری

v 91 بازی ملی و 34 گل

v حضور در جام جهانی 1982 اسپانیا

v قهرمانی در جام جهانی 1986 مكزیك

v انتخاب به عنوان بهترین بازیكن جام جهانی 1986 مكزیك

v نایب قهرمانی در جام جهانی 1990 ایتالیا

v حضور در جام حهانی 1994 آمریكا

v 1976-1981 آرژانتینیوس جونیورز (166 بازی و 116 گل)

v 1981-1982و1995-1997 بوكا جونیورز(71 بازی و 35 گل)

v 1982-1984 بارسلونا (58 بازی و 38 گل)

v 1984-1991 ناپولی (259 بازی و 115 گل)

v 1992-1993 سویا (29 بازی و 7 گل)

v 1993-1994 Newell’s old boys (5 بازی بدون گل زده)

v قهرمان آرژانتین 1981

v قهرمان ایتالیا 1987 و 1990

v جام حذفی ایتالیا 1987

v جام یوفا 1989

ü سوابق مربیگری

v 1994 ماندیو كورینتیاتس

v 1995 ریسینگ كلاب آویاندا