زندگینامه عبدالحسین آیتی

در این مطلب از تارنما تاریخ ما به زندگینامه عبدالحسین آیتی میپردازیم . با ما همراه باشید .

عبدالحسین آیتی
عبدالحسین آیتی در جوانی
نام اصلی	عبدالحسین بافقی یزدی
زمینهٔ کاری	شاعر، محقق، نویسنده و قرآن پژوه
زادروز	۱۲۵۰ خورشیدی ۱۸۷۱ میلادی تفت، یزد
مرگ	۱۳۳۲ خورشیدی۸۲ سال ۱۹۵۲ میلادی
ملیت	ایرانی
محل زندگی	یزد
تخلص	ضیایی، آواره و آیتی

عبدالحسین بافقی یزدی (۱۲۸۸ ـ ۱۳۷۱ قمری / ۱۳۳۲ – یزد) (معروف به آیتی) و متخلص به «ضیایی»، «آواره» و «آیتی»، از شعرا، محققان، نویسندگان و قرآن‌پژوهان معاصر، و از مبلغین بهائی که به او عنوان رئیس‌المبلغین داده شد و پس از ۲۰ سال به دین اسلام گروید و از منتقدان بهائیت شد.

زندگی آغازین

او در تفت از توابع یزد متولد شد. چنان‌که خود نوشته، در جوانی به فراگیری علوم دینی پرداخت. تحصیلات مقدماتی را در مکتب‌خانهٔ تفت گذراند. در سال۱۳۰۳ به یزد رفت و پس از فراگیری صرف و نحو و علم بلاغت و منطق در ۱۳۰۵ برای ادامهٔ تحصیلات، به عتبات سفر کرد، و به فراگیری فقه و اصولپرداخت. وی در ۳۳ سالگی که امام جماعت مسجد تفت را عهده‌دار بود.

گرایش به بهائیت

دستخطی از عبدالبهاء که عبدالحسین آیتی را «حضرت آواره علیه بهاءالله الابهی» خطاب کرده‌است

بعضی از مبلغان بهایی کتاب‌های این تشکیلات را، به تعبیر خودش، به ترفند، به مطالعهٔ او رساندند و همین امر، سبب شد که عده‌ای از روحانیان محل، وی را به گرایش به بهائیت متهم سازند. اتهام به بد دینی و انحراف عقیده؛ آزار و ایذاء و بدنامی، او را به بهائیت سوق داد.

آیتی به بهائیان پیوست و از آنجا که توان بالای در فن بیان داشت، از جمله مبلغان مهم آنان شد. بیش از ۲۰ سال با عنوان «آواره» که عباس افندی به او داد، به بهائیت خدمت کردو از تحسین و تقدیر رهبران آن (عباس افندی و شوقی افندی) برخوردار شد.به او عنوان رئیس مبلغان نیز داده شد.

بازگشت از بهائیت

عبدالحسین آیتی پس از مرگ عبدالبها در ۱۳۴۰ قمری دوباره مسلمان شد. وی در تهران کتاب کشف الحیلرا در سه جلد در رد بهائیت تألیف کرد. خود او در باب بازگشتش از بهاییت و نوشتن کشف الحیل می‌نویسد:

چون عبدالبهاء راخائن ایران، هم از حیث مذهب وهم از حیث استقلال وسیاست شناختم، دل از مهرشان بپرداختم وخودرا در زحمت وخطر دیگری انداخته، چند هزار نفر بهائی متعصب را دشمن خود گردانیدم، برای اینکه وجدانم نگذاشتکه مؤلفات سابقه خود را الغاء نکرده بگذریم ومانند میرزا ابوالفضل گلپایگانی به سکوت بگذرانم؛ لذا با الغاء کتب سابقه که در تاریخ ایشان به نام الکواکب الدریه نگاشته بودم و آن هم از تصرفات خودشان مصون نمانده بود بپرداختم وحقایق بی شبهه‌ای را که در مدت بیست سال یافته بودم در چند جلد کتاب کشف الحیل منتشر ساختم.

وی بر روی دومین جلد کشف الحیل (چاپ فروردین ۱۳۰۷)شعر زیرا را که خود سروده درج کرده‌است:

و هم چنین به مدت شش سال گاهنامه نمکدان را منتشر می‌کرد و از اعضای مؤسس انجمن ادبی یزد بود. در شعر به آواره، ضیائی و آیتی تخلص می‌کرد.

کتاب‌ها

• الکواکب الدُریّه فی مآثرا البهائیه (۲ جلدی)، مصر/قاهره: السعادت، ۱۳۲۱
• کشف‌الحِیَل (۳ جلدی)، تهران: نقش جهان، ۱۳۲۶