زندگی

شهاب‌الدین یا شرف‌الدین عبدالله بن فضل‌الله شیرازی، ملقب به وصّاف الحضره و شرف شیرازی،نویسنده و اهل قلم قرن هفتم می باشد. مقالات  گویا دروصف وصّاف بسیارقلیل است. و تنها همین قدر معلوم است که به سال ۶۶۳ق در شیراز زاده شده و در همان شهر به کسب دانش پرداخته و سرانجام به خدمت دیوانی درآمده بوده‌است. پدر او، فضل‌الله، ملقب به عزّالدین، از عُمّال دولتی ایلخانان در فارس بود. وصاف شیرازی مانند پدرش در شمار عاملان دیوانی دولت ایلخانی فارس درآمد و مورد لطف خواجه صدرالدین احمد خالدی زنجانی، نایب امیر طغاجار حاکم فارس گردید. مدتی نیز مورد لطف رشیدالدین فضل‌الله همدانی و غازان خان و سلطان الجایتو قرار گرفت.

وصّاف که علاوه بر تاریخ‌نگاری در سرودن شعر فارسی و عربی نیز دستی داشته، بسیاری از ابیات و قطعات و قصاید خود را، به مناسبت، در متن کتاب خویش ذکر کرده‌است. تمامی منابعی که در باب شعر وصّاف اطلاعی به دست داده‌اند بر این نکته تصریح کرده‌اند که وی صاحب دیوان مستقلی نبوده و اشعارش را در ضمن تاریخ وصّاف آورده‌است. این موضوع خود باعث کم‌توجهی و نادیده گرفتن اشعار او در پژوهش‌های ادبی شده و در نتیجه ضرورت فراهم آوردن آن‌ها را در یک مجموعهٔ مستقل موجب گشته‌است.

قبر وی ما بین تکیه چهل‌تنان و حافظیه است. که این قبر توسط میراث فرهنگی و گردشگری فارس در کنار قبور تاریخی مشاهیر بزرگ فارس (از جمله عبید زاکانی و خاندان امام جمعه و دیگر بزرگان فارس) تخریب و به باغ موزه مشاهیر غربی تبدیل شده است. که این مسئله از طنزهای تاریخی ایران از سوی میراث فرهنگی و گردشگری است.

کتاب‌ شناسی

وصاف از سال ۶۹۹ بقصد تحریر ذیلی بر تاریخ جهان گشای جوینی شروع به نوشتن کتاب معروفش «تجزیه الامصار و تجزیه الاعصار» (پراکنده شدن شهرها و گذشت روزگاران) کرد که در پنج جلد تألیف شده و به تاریخ وصاف معروف است. وی علاوه بر مقام بلند خود در نثر متکلف مصنوع، در شعر عربی و فارسی نیز دست داشته که بسیاری از ابیات و قطعات و قصاید خود را در کتاب خویش ذکر کرده‌است.