زندگینامه ادوارد جنر

زندگینامه ادوارد جنر

ادوارد جِنِر یک پزشک انگلیسی بود که کاربرد واقعی واکسیناسیون را کشف کرد. این پژشک معروف را همچنین پدر ایمنی‌شناسی می‌دانند.و گفته می‌شود کار او بیش از هر کس دیگری جان انسان‌ها را نجات داده‌است.
پدر او (که زمانی که ادوارد فقط پنج سال داشت فوت کرد) یک واعظ برای اهل محله بود. او آموزش خود را از هشت سالگی در چیپینگ سوبوری گلاسترشر به عنوان شاگرد دانیل لودلاو جراح دریافت کرد. در طول آموزش، یک اتفاق جالب افتاد که به کشف مشهور او در سال‌های بعد منجر شد. او شنید که یک دختر می‌گوید که او ممکن نیست دیگر به بیماری مخوف آبله مبتلا شود، برای اینکه او قبلاً یکی دیگر از بیماری‌های شناخته‌شده به عنوان ابله گاوی را گرفته است. این مسئله، میلی را در داخل جنینگ ایجاد کرد که بر روی این اطلاعات تحقیقاتی انجام دهد.

جنر در کودکی یک ناظر دقیق بود و در سال ۱۷۷۰، پس از به پایان رساندن تعلیمات خود، به بیمارستان سنت جورج در لندن رفت تا آناتومی و جراحی را زیر نظر جراح مشهور، جان هانتر، و دیگران بگذراند. پس از به پایان رساندن مطالعات خود، او به برکلی بازگشت تا یک کار پزشکی راه‌اندازی کند و تا زمان مرگ خود در آنجا ماند.جنر و دیگران یک گروه پزشکی در رودبرو گلاسترشر ایجاد کردند تا مقاله‌هایی با موضوعات پزشکی را مطالعه کرده و با هم غذا بخورند. او مقالاتی در زمینه آنژین هم منتشر کرد.

کشف واکسن آبله توسط این پژشک معروف

جنر در یک جامعه روستایی مشغول به کار بود که بسیاری از بیماران او کشاورز بودند و یا در مزارع با گاو کار می‌کردند. در قرن ۱۸، آبله به عنوان کشنده‌ترین و سرسخت‌ترین بیماری پاتوژن انسانی در نظر گرفته می‌شد. روش اصلی درمان با استفاده از روشی بود که برای یک فیزیولوژیست هلندی با نام یان اینگنهاو موفقیت به همراه آورده بود و در سال ۱۷۲۱ توسط خانم مری ورتلی مونتاگ که همسر سفیر بریتانیا در ترکیه بود، به انگلستان آورده شده بود. این روش به خوبی در کشورهای شرقی شناخته شده بود، و شامل خراش دادن رگ یک فرد سالم و فشار دادن مقدار کمی از ماده‌ای که از جوش آبله یک فرد مبتلا به حمله خفیف گرفته شده بود بر روی زخم می‌شد. خطر این روش درمانی این بود که بیماران اغلب دچار بیماری کامل و نتایج مرگبار آن می‌شدند.

در سال ۱۷۸۸ موجی از آبله گلاسترشر را در نوردید و در طول این شیوع جنر مشاهده کرد که آن دسته از بیمارانش که با گاو کار می‌کردند و در تماس با بیماری بسیار خفیف‌تر ابله گاوی قرارگرفته بودند، هرگز مبتلا به آبله نشدند. جنر به راهی نیاز داشت که نشان بدهد که این نظریه در واقع کار می‌کند.

در سال ۱۷۹۶ جنر یک آزمایش بر روی یکی از بیماران خود را به نام جیمز فیپس انجام داد که یک پسر هشت ساله بود. پس از ایجاد دو برش در بازوی جیمز، جنر مقدار کمی چرک ابله گاوی به آن‌ها وارد کرد. اگر چه واکنش پسر طبیعی بود و تب خفیفی را تجربه کرد، اما پس از چند روز به زودی سلامت خود را به دست آورد. وقتی چند هفته بعد جنر این واکسیناسیون را این بار با استفاده از ماده آبله تکرار کرد، پسر سالم ماند. به این شکل درمان واکسیناسیون جنر به وجود آمد که نام آن از نام پزشکی ابله گاوی که واکسینیا است گرفته شد.در سال ۱۷۹۸ پس از انجام چندین آزمایش موفق دیگر، او یافته‌های خود را منتشر کرد.

مرگ این پزشک معروف

جنر در سال ۱۸۲۳، در یک وضعیت سکته ناقص پیدا شد، و قسمت راست بدنش از کار افتاده بود. او هیچ‌گاه کاملاً بهبود پیدا نکرد، و در نهایت در ۲۶ ژانویه سال ۱۸۲۳، در برکلی گلاسترشر انگلستان از یک سکته مغزی درگذشت.