زندگینامه ادوارد هفتم
ادوارد هفتم با اسم اصلی آلبرت ادوارد فرمانروای و پادشاه بریتانیای بزرگ، ایرلند و مستعمرات بریتانیا و امپراتور هند از زمان ۱۹۰۱ تا ۱۹۱۰ بود.
زندگینامه ادوارد هفتم
ادوارد هفتم با اسم اصلی آلبرت ادوارد فرمانروای و پادشاه بریتانیای بزرگ، ایرلند و مستعمرات بریتانیا و امپراتور هند از زمان ۱۹۰۱ تا ۱۹۱۰ بود. او فرزند پرنسس ویکتوریا و شاهزاده آلبرت بود. و از آنجا که ملکه او را که در آن زمان عنوان امپراتور ویلز را داشت در مسایل حکومتی زیاد شرکت نمی‌داد بیشتر وقتش را در رویدادهای اجتماعی‌ای همچون مهمانی‌ها، مسابقات اسب دوانی و مانند آن می‌گذراند. اما پس از مرگ ویکتوریا و بر تخت نشستن ادوارد با عنوان ادوارد هفتم او به امپراتور فوق العاده محبوب بدل شد. دوران حکومت ادوارد هفتم با آرامش و رونق اقتصادی همراه بود که این شرایط تا پیش از جنگ جهانی اول ادامه داشت.
ادوارد هفتم در صبح نهم نوامبر ۱۸۴۱ در کاخ باکینگهام زاده شد. او نخستین پسر و دومین فرزند ملکه ویکتوریا و همسرش پرنس آلبرت از ساکس-کوبورگ-گوثا بود و با نام آلبرت ادوارد غسل تعمید داده شد. آلبرت ادوارد یک ماهه بود که مادرش عناوین شاهزادهٔ ویلز و ارل چستر را به او اعطا کرد. ادوارد بر خلاف خواهرش ویکی خیلی باهوش نبود و آموزش او به طور خصوص انجام پذیرفت و او در دانشگاه‌های ادینبرا، آکسفورد و کمبریج تحصیل نمود.
در بیوگرافی ادوارد هفتم ذکر شده که ادوارد در دوران شاهزادگیش روابطی عاشقانه با زنان مختلف داشت و این موضوع باعث رنجش مادرش ملکه شده بود. او در دوران خدمتش در یکی از ارتش‌های پادشاهی در ایرلند که از ژوئن تا سپتامبر ۱۸۶۱ طول کشید با هنرپیشه ای ایرلندی رابطه‌ای کوتاه مدت برقرار کرد که ناراحتی عمیق پدرش آلبرت را به‌همراه داشت. همین موضوع سبب شد تا هنگامی که پرنس آلبرت در ۱۴ دسامبر همان سال بر اثر ابتلا به تیفوئید درگذشت، ملکه ویکتوریا نیمی از تقصیر درگذشت همسرش را متوجه ادوارد بداند. همین موضوع عاملی شد تا ویکتوریا پسرش را که در عین حال جانشین او نیز بود از شرکت در امور مربوط به مسایل حکومتی کنار بگذارد و ادوارد تا سالیانی پس از رسیدن به سن ۵۰ سالگی از جریان کارهای پارلمان بی‌خبر بود.ادوارد در عین حال علاقه مند به شرکت در مسابقات، قایقرانی و شکار تفریحی پرندگان بود و در همین فعالیت‌های اجتماعی‌اش نیز درگیر چندین رسوایی شد.
زمان سلطنت ادوارد هفتم
ادوارد هفتم پادشاه فوق العاده محبوب و خوش‌برخورد بود که مهارت‌های اجتماعی بالایی داشت و در عین حال سیاستمدار خوبی هم بود. او در ۱۹۰۲ سفرهای اروپاییش را از سر گرفت و با دقت به تقویت روابطش با دیگر کشورها پرداخت. ادوارد در ۱۹۰۳ طی یک دیدار رسمی به پاریس، پایتخت فرانسه رفت. خوش مشروبی و دقت او در چگونگی مخاطب قراردادن میزبانش که به زبان فرانسه ادا نمود سبب شد تا حمایت طبقات مختلف جامعهٔ فرانسه را به‌دست آورد. این موضوع راه را برای امضای توافقنامه‌هایی موسوم به Entente Cordiale بین انگلستان و فرانسه هموار نمود و سبب شد تا بریتانیا متحدی در اروپا برای خود بیابد.
پادشاه را به دلیل آنکه از نظر خانوادگی با بسیاری از خانواده‌های سلطنتی اروپا مرتبط بود «عموی اروپا» لقب داده بودند، با این حال روابط او با خواهرزاده اش ویلهلم دوم، قیصر آلمان چه از دید شخصی و چه از دید سیاسی غالباً تنش آمیز بود.
دوران فرمانروایی ادوارد هفتم با رونق اقتصادی و آرامش همراه بود و حمایت او از اصلاحات گستردهٔ نظامی وزیر جنگ وقت، ریچارد بردون هالدن (بعدتر ویسکونت) و اصلاحات دریایی لرد اول نیروی دریایی جان فیشر سبب شد تا بریتانیا به هنگام شروع جنگ جهانی اول از آمادگی ای نسبی برخوردار باشد.
