زندگینامه ابوالفضل سجاوندی

محمدبن ابی‌یزید طیفور ملقب به شمس‌الدین و مکنی به ابوالفضل السَجاوندی القاری در قرن ششم ه. ق، برای راهنمایی قاریان، نخستین نشانه‌ها را در نگارش قرآن به‌کار برد.واژهٔ سَگاوَندی (فارسی‌شدهٔ آن: سَجاوَندی) از نام ابوالفضل سجاوندی (نخستین کسی که نشانه‌های وقف را برای راهنمایی درست خواندن قرآن به‌کار برد)گرفته شده‌است. (لغت‌نامهٔ دهخدا: سَگاوند شهری است در دامنهٔ کوهی به همین نام نزدیکِ سیستان که فارسی‌شدهٔ آن سَجاوند است).

نشانه‌های سَجاوَندی یا نشانه‌های سَگاوَندی یا نشانه‌های نقطه‌گذاری نشانه‌هایی هستند که برای روشن کردن معنی و مشخص کردن آغاز و انجام عبارت‌ها و جمله‌ها و بندها در نگارش به‌کار می‌رود. این نشانه‌ها، که نشانه‌های نوشتاری هم نامیده می‌شوند، نشانه‌هایی هستند که برای آسان‌تر خواندن یک نوشته، بیان یک احساس، فرمول‌نویسی در ریاضیات و غیره یا ایجاد دگرگونی در تلفظ واژه‌ها به‌کار می‌روند. با همین انگیزه، کاتبان اروپاییِ کتاب مقدس در سده‌های میانه نشانه‌هایی را به‌کار می‌بردند.

منبع: افشاری، رحمان. ویرگول گذاری و مبانی نظری آن